vrijdag

Vrijdag 18 Februari

Ik lig nog steeds in bed. Vanochtend al om 6.45 opgestaan om de kids naar school te krijgen. Gelukkig kwam mijn vader om Joost naar school te brengen.
Robert er niet vandaag.
En op de dagen dat ik alleen ben dan voel ik me raar. Alsof ik bij de muren omhoog kan lopen.
Waarschijnlijk moet dit wennen of zo, maar het voelt heel raar. Elke dag is weer een dag en elke dag is weer een mooie dag.
Maar op de ene of andere manier werkt dat toch niet zo.
Ik kan wel gillen, of iets in die trant.
Ik heb een heel jaar van optimisme achter de de rug. Ik ben steeds rustig geweest.
Dan in een keer de operatie.
En dan de bestraling. 28 keer!
Het is op, geloof ik...

woensdag

Woensdag 16 februari

Weer een rare dag vandaag. Anne was er vandaag. Zij heeft meegeholpen de katten naar de dierenarts te krijgen. Een van hen heeft een hartruis, waarvoor medicijnen. En beiden een injectie. Kassa....
Toen naar huis.
Anne ook naar huis, en toen kwam Willemijn. Die komt op woensdag het huishouden doen.
Broodje mee gegeten, zij haar business, ik de mijne. In bed dus. Heb ook daadwerkelijk geslapen.
Opgestaan, schoenen aan en ik ben gaan wandelen. Het lange stuk. Om de sloot heen.
Heb ook nog in de zon gezeten....
Ik ben nog weer in bed gekropen toen ik weer terug kwam. En ik zit er nu nog.....
Robert zegt dat ik te veel doe. Wat moet ik dan doen, schaapjes tellen.....?

zaterdag

Zaterdag 12 Februari

Vandaag lukt het nog niet om tegen me zelf te zeggen, het word een mooie dag vandaag.
Misschien morgen, of overmorgen.
Morgen komen mijn broertje en schonezussie langs, dat is ook lang geleden.
We zien wel hoe het van de week loopt

woensdag

Woensdag 2 februari 2011

Vandaag gaat het dan gebeuren.
De laatste bestraling. De allerlaatste...
En daarna kan ik wel een week lang slapen, en misschien wel een week lang huilen. Maar alles met een glimlach. Want ik leef nog steeds.
Mijn halve hoofd is kaal er loopt een joekel van een litteken aan de linkerkant boven mijn oor.
Maar dat geeft allemaal niets.
Zoals ik zei, ik heb mijn pruik. Al moet ik daar nog wel mee heen, want zoals hij nu zit is niet echt comfi.
Het haar aan de linkerkant is bijna weg, maar het haar aan de rechterkant is op lengte. Wel veel dunner, maar op lengte. dus wat ik daar nu weer mee moet....

Wat ik hoop is dat ik  en vooral de anderen de wind er weer een beetje onder krijgen. Alles ligt er op dit moment een beetje vervallen bij.
We hebben een hoop hulp, van alle kanten, maar ik wil eigenlijk zo graag weer genieten van het leven.