Ik heb mijn haar af laten knippen zodat mijn pruik en mijn hoedje weer goed zit.
Ik zit nog steeds midden in de molen van de revalidatie, revalidatiecentrum, Het Behouden Huys ( oncologisch instituut), ADHD- noord, en het UMCG.
Maar goed, het gaat steeds een stukje beter.
Eigenlijk is het steeds zoals mijn haptonoom zegt: bij iedere twee stappen vooruit, is er is er altijd een achteruit...
En ik denk dat dat ook zo is.
Waar ik mij wel steeds zorgen over maak, is de impact dat dit alles zal hebben op mijn familie.
Niet alleen op mijn eigen gezin, maar ook mijn ouders. Mijn broer en schoonzusje, mijn andere schoonzusjes.
Ik weet niet zo goed waarom dat is, of ik voel gewoon minder en komt alles gewoon minder hard bij mij binnen, of ik heb mijn eigen gevoel zo tight afgesloten dat ik er niet meer bij kan komen.
We shall see...
