17 Juli 2010

Eindelijk er even tussenuit. We hebben gewoon de deur achter ons dichtgetrokken en zijn er met z'n vijfen tussen uit geknepen. Eerst hebben we helemaal niets gedaan. Gewoon bijgekomen.
Gisteren zijn we naar het strand gegaan. Prachtig mooi.
Hoge rotsen, ruw zand, blauwe zee, samen met Joost schelpen gezocht in het zand.
De allermooisten hebben we meegenomen. Dat zijn schelpen die al zo lang in het zand en in de zee hebben gelegen dat ze helemaal glad en rond zijn geslepen.
Hoelang zou het duren voordat een schelp zo glad is dat er geen randje of ribbeltje meer in zit...?
Dat vraag ik me wel eens af...

Na de dagen van bijkomen komen de momenten terug waarop ik begin te denken aan wat me allemaal te wachten staat.
De operatie, het herstel, de verandering binnen ons gezin. De reactie van de kinderen.
Hele confronterende dingen; Daan wil me niet met een kaal hoofd zien. Joost vind nu al dat mijn haar te kort is. 'Laat het maar weer langer groeien, dan lijk je meer op een mama.'

Tsja, de operatie. Ik zie het als een mogelijkheid om langer door te leven. Ik zie het als een kans.
Maar is het een kans? Wat als er iets fout gaat. Wat als, zoals de chirurg zo mooi zei:  naderhand blijkt dat we het nooit hadden moeten doen. De kans is klein, maar is aanwezig.

Iemand zei tegen me dat je eigen ik, je ziel, niet in je hoofd zit. Niet in je brein. Dus dat ik niet bang hoefde te zijn om stukjes van mijzelf kwijt te raken. In je brein zitten namelijk 'alleen maar' de besturingsfuncties van je lijf.
Maar wat als ik met mijn ziel merk dat de besturingsfuncties toch ietwat door de war liggen?
Wanneer ik daaraan denk, dan knijpt mijn hart samen. Op sommige momenten ben ik bang, zoals nu.
En op andere momenten dan heb ik het volste vertrouwen.

Ik denk dat ik dat gevoel van vertrouwen maar weer moet opzoeken, want het voelt niet fijn om bang te zijn.
Het is belangrijk om ook je angst onder ogen te zien, maar op dit moment heb ik daar niet zoveel aan, geloof ik.