Ik lig nog steeds in bed. Vanochtend al om 6.45 opgestaan om de kids naar school te krijgen. Gelukkig kwam mijn vader om Joost naar school te brengen.
Robert er niet vandaag.
En op de dagen dat ik alleen ben dan voel ik me raar. Alsof ik bij de muren omhoog kan lopen.
Waarschijnlijk moet dit wennen of zo, maar het voelt heel raar. Elke dag is weer een dag en elke dag is weer een mooie dag.
Maar op de ene of andere manier werkt dat toch niet zo.
Ik kan wel gillen, of iets in die trant.
Ik heb een heel jaar van optimisme achter de de rug. Ik ben steeds rustig geweest.
Dan in een keer de operatie.
En dan de bestraling. 28 keer!
Het is op, geloof ik...
Heej Monique,
BeantwoordenVerwijderenTja, het houdt een keer op, maar daarom moet je af en toe bij tanken zodat je weer ruim voldoende hebt :0))) Volgens mij ben je goed bezig hoor! Beetje bij bij beetje, soms is het 2 stappen naar voren en weer 1 stap terug, maar dan heb je toch weer die ene stap gewonnen......
groetjes van je naamgenoot Sol X