Ongeduldig

Ondanks alles kan ik toch mijn hoofd wel aardig koel houden. Letterlijk en figuurlijk.....
Maar tijdens het laatste telefoongesprek met dr Enting werd  eigenlijk gezegd dat de derde opinion, uit Nijmegen, wellicht begin deze week binnen zou zijn.
Begin deze week. Da's toch maandag of dinsdag. Toch?
Woensdag is midden in de week en donderdag en vrijdag het einde van de week. Toch....
Ik heb nog niets gehoord. Ik hoef ook niet te bellen, want de neuroloog zelf krijg ik niet aan de lijn.

Maar het is al donderdag. Met mezelf had ik afgesproken dat wanneer er woensdag geen bericht zou zijn ik de neuroloog zou mailen.
Ik wacht nog een dagje, wanneer er vanmiddag geen post, mail of telefoontje is, dan mail ik.
Aan de diagnose veranderd niet zoveel, maar ik wil zograag duidelijkheid.

Ik weet niet hoe het werk, maar die onduidelijkheid werkt bijna verlammend. Het maakt dat ik me steeds meer in mezelf terug trek. Dat hoort niet bij me. Maar aan de andere kant, misschien is het wel even nodig.
Ik probeer verder te komen met de ontspanningsoefeningen, met de meditatie. Dat lukt, maar is niet gemakkelijk. Ik ga op zoek naar een cd die me daar bij kan helpen.
Alleen al door het zoeken ernaar focus ik misschien even op iets anders.
Tot zover eerst.
Het typen gaat steeds lastiger. Aangezien Zoefie, mijn kat, boven op mijn onderarmen ligt en half op het toetsenbord van mijn laptop.
Hij heeft het erg naar z'n zin. Uitgestrekt tot een halve meter en zo luid spinnend dat ik mijn eigen gedachten niet meer hoor. Eigenlijk heel fijn.....