Het gaat hier z'n gangetje.
Ben afgelopen dinsdag weer naar de acupuncturist geweest. Het is toch heel goed bevallen.
Ik had de afgelopen week niet al te veel afspraken, misschien speelde dat ook mee.
Al speelt het feit dat er bij Joost op school een moeder is overleden uiteraard een grote rol. We kenden haar niet echt persoonlijk. Wel van naam, dag zeggen en af en toe een praatje. Maar verder ging het niet.
Maar dit komt zo vreselijk dicht bij.
Joost vertelde me dat de moeder al heel erg ziek was. En dat ze niet meer beter zou worden. En dat dat bij mij eerst ook zo was, maar nu niet meer. Nu blijf ik langer.....
Vervolgens wilde hij er niet meer over praten.
Afgelopen zaterdag heeft Zoef, onze watjeskat, het woestijnratje ( gerbil ) van Joost gegrepen. Beest helemaal in shock. ( Het ratje dan, niet de kat..)
Het beestje kwam heel langzaam bij, met heel veel liefde en zorg weer bij zijn vriendjes in de bak. Zondag ging goed, maandagmorgen en middag ook nog. En nadat ik Joost naar bed had gebracht, ging ik nog even kijken. Toen lag het beestje op zijn zij. Piepen bij het leven. Dus weer in de handdoek. Op het moment dat ik dacht, dit kan zo niet langer, nog een stuip en toen was hij dood.
Dus die hebben we dinsdag begraven in de tuin.
Gisteren regende het heel erg op het moment dat Joost naar bed ging. Hij begon te huilen.
Nu werd zijn beestje ook nat...
Toen heeft Robert hem verteld dat het lijfje van de gerbil eigenlijk een soort van huisje was. En dat, wanneer de gerbil doodgaat hij dus niet meer in dat huisje blijft.
Zijn antwoord daarop was dat het grappig was; een huisje in een huisje. Zijn gerbils hebben in hun bak een mooi houten huisje staan....
Verder vroeg hij niets, Joost kennende komt hij er nog wel weer op terug.
Dus een week met veel emotie, niet alleen voor mij. Maar ook voor Joost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten