Vandaag eindelijk een nieuwe jaarkaart voor Daan geregeld! Vorige week al diverse keren mee bezig geweest, maar zonder resultaat. Ik wilde dit gewoon via het internet regelen, maar via de NS naar nog drie andere klantenservices doorverbonden ( allemaal 0900 nummers natuurlijk!) en uiteindelijk Arriva aan de lijn. Die hadden uiteraard een jaarkaart voor hem. Kosten meer dan 800 euro.....
Ik wilde gewoon een jaarabonnement, niet een van goud!
Dan konden ze niets voor me doen, ik moest maar gewoon naar het loket op het hoofdstation in Groningen gaan.
Daar ben ik dan naar toe geweest, vanmiddag samen met Robert. En ik heb een abonnement, niet een van goud. Maar hij kan er wel mee reizen....pfffff.
Nu nog een nieuwe jaarkaart voor de fietsenstalling. Ook zo'n drama? Ik hoop van niet.
Allemaal dit soort kleine dingetjes. Het vreet energie. Normaal deed ik dat gewoon. Was ik gewoon in de running.
Nu niet. Iemand vergelijkt het op dit moment met berg beklimmen. Zo voelt het ook.
Ik ben de Himalaya aan het beklimmen.
Er zijn mensen die dit voor hun lol doen. Die het een uitdaging vinden. Die van berg beklimmen houden.
Ik niet. Ik hou niet van bergbeklimmen. Ik hou niet van rotsen. Niet van sneeuw, niet van kou, niet van bevroren vingers en tenen.
Maar ik heb geen keuze. Er wordt op dit moment van mij verwacht dat ik de Himalaya beklim.
Wie verwacht dat van mij?
De mensen om mij heen. Maar ik wil het vooral zelf.
Als ik niet klim, blijf ik zitten. En dan wordt het er niet beter op. Dan bevries ik sowieso. Dus ik klim...
Het erge hieraan vind ik dat ik bijna gedwongen word om die keuze te maken. Ik zou er zelf nooit voor kiezen om een berg te beklimmen.
Het feit dat ik dat nu toch moet doen, maakt me boos. Heel boos.
En ook heel verdrietig. En bang....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten