Vandaag naar de begrafenis geweest. Van de moeder van het kind bij Joost op school.
Wanneer Joost niet heen had gewild, was ik niet gegaan. Daarin kan ik heel eerlijk zijn. Dit komt zo ontzettend dicht bij.
Maar Joost wilde wel heen, en was daar heel stellig in. Ik doe het voor .... want die is heel verdrietig.
En ik kon hem natuurlijk niet alleen laten gaan. Dus we gingen samen. Met de rest van de school.
Er waren mensen bij waarmee ik gewoon niet moest praten, want dan zou ik het niet trekken.
Ik had het zo te doen met diegene die nu achterblijven.
Zoals gezegt; ik ken hen niet goed genoeg. Ik sta in weze te ver af. Maar het is de weerspiegeling van mijn ergste nachtmerrie...
Zelf overlijden en mijn man en kinderen achterlaten.
Toen ik de echtgenoot en kinderen in de ogen keek zag ik niet alleen hun verdriet, en die was groot...
Maar ik zag ook het verdriet van mijn gezin.
Er staat me een ding te doen. Uit alle macht proberen om dit tafereel dat ik vanochtend gezien heb zolang mogelijk uit te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten