Zo, het heeft even geduurd voordat ik de boel weer op een rijtje kreeg, maar het is weer gelukt.
Het valt niet mee om in mijn hoofd alles op een rijtje te krijgen, Daarin gebeurt gewoon te veel!
Afgelopen weekend heb ik alleen maar geslapen. Ik was zo moe.
Maandagmorgen om kwart over acht zat ik alweer in het UMCG. Helemaal geweldig, Joost voor het eerst naar groep 5 en moeders zit in het ziekenhuis. Maar goed, het is niet anders.
Er is een EEG ofwel een hersenfilmpje gemaakt om te kijken of er toch nog epileptische periodes zijn.
Daan: oh, een hersenfilmpje? Nou, dan zijn ze snel klaar!.........
Dinsdag naar de neuroloog geweest. De uitslag van de EEG was er nog niet. Maar ze kon ons wel vertellen dat de tumor sinds de vorige scan, in maart, niet groter was geworden.
Op de vorige scan was een klein stukje aankleuring te zien. Ik kreeg tijdens de scan een contrastvloeistof ingespoten. Des te agressiever de tumor des te meer aankleuring je zult zien.
Geen aankleuring is beter dan veel aankleuring. Het is zelfs zo dat wanneer er veel aankleuring is dat je niet veel tijd meer hebt.....
Er was een klein stukje aankleuring.
Tijdens het biopt in april heeft de chirurg daarop gemikt. En het is hem gelukt.
Op deze scan is geen aankleuring meer te zien!
Er zit nog steeds heel veel in mijn hoofd wat er niet hoort, maar dat komt tijdens de operatie. Nu is er geen aankleuring op de scan. Klinkt misschien raar, maar het geeft de burger moed.
1 September de FMRI. Daarna gaat de chirurg puzzelen over hoe, wat, waar, wanneer en waarom.
Intussen kom ik iedere dag iets meer bij. Ik loop nog als een dronken droppie. Ik was even op school en juf bood me een stoel aan! Ik merk het gewiebel niet eens meer. Maar dat gaat ook langszaam over.
Wat ik lastiger vind zijn de problemen met praten. Vooral wanneer ik moe ben, gaat dat erg langzaam en soms kom ik er helemaal niet uit. Noem het woordvindstoornis, ik noem het lastig.
Het meest lastige is wanneer mensen de woorden gaan invullen. Het is dan overduidelijk welk woord ik zoek, en dat vullen ze dan in.
Niet meer doen, vind ik niet fijn. Het wordt er zelfs erger van.
Verder vind ik mezelf weer een beetje terug. Begin weer oplossingen te bedenken, schrijf die op briefjes en ben die vervolgens binnen een dag weer kwijt. Typisch ik dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten